. Ο ανόητος είναι περιζήτητος, ιδίως στις κοσμικές συγκεντρώσεις. Φέρνει τους πάντες σε αμηχανία, μα προσφέρει ευκαιρίες για σχόλια. Στη θετική μορφή του είναι διπλωματικός. Μιλάει εκτός θέματος ακόμη και για τις γκάφες των άλλων, στρέφοντας αλλού τη συζήτηση. Ωστόσο δεν μας ενδιαφέρει, δεν είναι ποτέ δημιουργικός, μηρυκάζει, επομένως ποτέ δεν έρχεται να φέρει χειρόγραφα σ’ έναν εκδοτικό οίκο. Ο ανόητος δεν λέει ότι η γάτα γαβγίζει, μιλάει για τη γάτα όταν οι άλλοι μιλούν για το σκύλο. Λαθεύει στους κανόνες της συζήτησης, κι όταν λαθεύει ωραία είναι υπέροχος. Νομίζω ότι πρόκειται για απειλούμενο είδος, είναι φορέας κυρίως αστικών αρετών. […]
Στις συμβάσεις διακανονισμού των χρεών της χώρας μας που υπέγραψε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ορίστηκε η αποπληρωμή για 42 με 45 χρόνια, δηλαδή μέχρι το 2009, μέχρι δηλαδή να προσφύγει η χώρα στον μηχανισμό στήριξης το 2010.
Αν ο επίτιμος και η συν αυτώ νεοφιλελεύθερη κλίκα, αντιμετώπιζαν με ψυχραιμία και σοβαρή επιστημονική προσέγγιση το ζητούμενο του «ποιος ευθύνεται για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας», τότε θα εντόπιζαν πολλές από τις αιτίες της σημερινής οικονομικής κατάστασης στο μακρινό έτος 1964.
Εκείνη τη χρονιά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου.
Στο οικονομικό επιτελείο εκείνης της κυβέρνησης μπορεί να εντοπίσει κανείς τη ρίζα του κακού της σημερινής κατάστασης της ελληνικής οικονομίας, όταν ο τότε υπουργός Οικονομικών και μετέπειτα αποστάτης, χειρίστηκε τη ρύθμιση των προπολεμικών χρεών της χώρας. Πως;
Εκείνη την εποχή και ενώ πάγια θέση της Αριστεράς (από την εποχή του ΕΑΜ) ήταν η διαγραφή των προπολεμικών χρεών, η κυβέρνηση πιεζόμενη από τα βρετανικά και αμερικανικά συμφέροντα, τα οποία πρότειναν επαναδιαπραγμάτευση των χρεών με τέτοιο τρόπο ώστε να μετατραπεί η Ελλάδα από προτεκτοράτο σε κανονική αποικία, ενέδωσε τελικά στις αξιώσεις των «συμμάχων».
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, από τη θέση, τότε, του υπουργού Οικονομικών υπέγραψε τέτοιες συμβάσεις διακανονισμού των χρεών της χώρας, ώστε ορίστηκε η αποπληρωμή για 42 με 45 χρόνια, δηλαδή μέχρι το 2009, μέχρι δηλαδή να προσφύγει η χώρα στον μηχανισμό στήριξης το 2010.
Και δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι το 1994 ο ίδιος, από το βήμα της βουλής, είχε εκφράσει τους έντονους προβληματισμού του για το ενδεχόμενο να προσφύγει η χώρα ως ικέτιδα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Σε κάθε περίπτωση, ο πρώην πρωθυπουργός και επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, από τη θέση του υπουργού Οικονομικών το 1964 υποθήκευσε το μέλλον της χώρας μας, ένα μέλλον το οποίο είναι πια εφιαλτικό παρόν.
Πως το υποθήκευσε; Αναγνωρίζοντας, μέσω των συμβάσεων, ότι η Ελλάδα θα αποπλήρωνε τα δάνειά της από το 1881 με ποσά διπλάσια από την αξία τους.
Οπότε αν θέλει κανείς να αναζητήσει τις αιτίες για το τερατώδες χρέος, το οποίο καταπίνει ήδη την Ελλάδα, θα ανατρέξει στη θητεία του K. Μητσοτάκη την περίοδο που ήταν υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά και στις εφημερίδες της εποχής.
Έγραφε στις 16 Ιουλίου 1964, η προσκείμενη στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη εφημερίδα «Ελευθερία» τα εξής:
«Η ονομαστική αξία των χορηγηθεισών νέων ομολόγων εις τους κομιστάς προπολεμικών εσωτερικών δανείων διαπλασιάζεται, ο τόκος αυξάνεται και θεσπίζεται λαχείον. Εν συγκρίσει προς την ρύθμισιν υπό της κυβερνήσεως της ΕΡΕ, δίνονται ήδη 160% επί πλέον».
Και κάτι ακόμα: Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης, η οποία μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε και υπερδιπλασίασε το έλλειμμα.
ΦΑΡΩΝ 136 ΚΑΛΑΜΑΤΑ
Email e.sy.kalamatas2@gmail.com